اینجا همیشه خاکستریه، فرقی نداره چقدر بخوای به رنگ ها اهمیت بدی. ته رنگی بودنت دو رنگه، سیاه، سفید. میگی نه؟ به این تارهای روی شقیقه ام نگاه کن. یه دسته ی کاملا سفید.
اینجا همیشه خاکستریه حتی وقت هایی که ناخن های لاک خورده ی یه خط در میون پریده مو توی جیب های پالتوم یا زیر جزوه ها قایم می کنم تا حراست خوابگاه نبینه.
اینجا همیشه خاکستریه حتی وقتی صداشون توی هندزفری می پیچه و مستقیم تو قلبم فرو میره. حتی وقتی وسط خوندن شعرهای فرمالیست غرب یه سری به منزوی می زنم.
خاکستریه تمام
پ.ن: در درجه ای از جنونم که بار کنم و برم.
عکس: فضا
درباره این سایت