از هجدهم تیر دیگه تاریخ و روز و ساعت از دستم رفت، فقط آلارم تنظیم می کنم که یادم نره برم سر کار، ولی بازم تاریخ دستم نیست، خدا رو شکر لیست های کلاس ها خودشون تاریخ و تعداد دارن.
امشب یهو حواسم جمع شد و فهمیدم دو سه روزی هم از مرداد گذشته و حساب کتاب من میگه دقیقا الان هفده روزه نیستی. یاد خواب های نصفه نیمه و بیداری های مشترک این هفده روزمون افتادم. یاد تک تک لحظه هایی که لابه لای پست های همین وبلاگ بدون اینکه خودت بدونی هستی! هستی! ولی این بودن اینقدر کم هست که من بشینم دست بکشم روی تختی که موقع نبودنم روش خوابیدی و معذرت خواهی کردی ازم به خاطر خوابیدن روی تخت من! بشینم دست بکشم به پشتِ دست راستم که یه خال از تو بهم رسیده. برای تک تک لحظه هایی که نگران معده درد من بودی. لحظه هایی که حتی نگاهت هم عشق داشت. دسته گلی که چیدی هم عشق داشت اونقدری که در اصل دارو بود و برای معده درد. نشستم وسط زار زدن و آروم نگرفتن یادم افتاد باید اعلامیه ی ترحیمت رو قایم کنم که مامان نبینه؛ نگران نباش مواظبشم؛ کتابو باز کردم تا اعلامیه رو بذارم لابه لای صفحه هاش؛منزوی گفت:
به دیدن آمده بودم، دری گشوده نشد
صدای پای تو زآن سوی در؛ شنوده نشد.*
*حسین منزوی
مثل اومدنِ من از غربتی که فکر می کردم غربته، به غربت!
پ.ن: تو اینجا هستی
درباره این سایت